AR DE AMOR

SER O QUE SOU


                                                Pontevedra, ao 2 de agosto de 2010


A miudo , preguntéime,
Porque me mirabasbasc con eses dous fermosos ollos
Que eran os teus ollos acesos, que en min cravánse

Que mirabas na miña cara parva,
Que non miraras adentro, cós os teus pechados ollos

De que xeito esparcía polo ar o meu sorriso aberto,
De que xeito, mirábasme cós teus ollos bellos,
Cantas sorrisos  regaleiche no percurso
Da serán suave, que parece que nunca acaba.

Un sorriso aberto é un presente fermoso
Mergúllome no teu adorado agarimo
E paréceme que o mundo nunca remata.


                                  Miguel   Dubois