Pontevedra, ao 23 de xulio de 2010
Sentirme ao teu carón, quente có corazón liviano
Sentirmr libre do peso absurdo quer atávame.
Sentirme como paxaro ceibo en aire libre.
Sentirme dono do que sou e non debo ser.
Sentirme, habitarme e sentirme, de novo, outra vez.
Miguel Dubois.
O espazo ocupado,
As palabras pronunciadas
Oe erros cometidos
As verdades dorosas,
O quexume lento
Da dor dura que penetra,
O sorriso roto,
O beizo partido,
O lobo ferido
O cristal roto
O corazón chorón
Cantas cousas somos
Cantas cousas causamos,
Cantos feitos inauditos facemos,
Namentras pasa a vida rápida
O tempo bule
E o corazón canso morre.
Miguel Dubois
No hay comentarios:
Publicar un comentario