Pontevedra, ó 14 de xulio de
2010.
A NOITE
ESQUENCIDA
I
Proxectos inacabados, pedazos vitais mortos da esperanza
Esperanza, eu tiña de subirme aos cabalos ceibos do vento
Norte,
Norte concreto e fixo que dirixías un punto exacto onde eu
quería ficar.
Fiquei a medio camiño, aboiado como un círculo de cortiza
castaña escura no medio de mar,
Mar dun refuxio que un día perdín, por ir na busca do absurdo
e o insensato,
Insensato eu, que fiquei na calma chicha dun día parvo de
verán estúpido,
Estúpido nevegante extravagante, que polas noites non divisaba
as cores dos faros,
Faros, que, para min, de nada servían. Navegaba senlleiro e
perversamente
Perseverante excluía compaña na solitaria
singladura,
Singladura que comezaba no preciso instante e nunca
remataba,
Remataba cando o tempo navegado facía unha estatua inútil
de perdido tempo.
Tempo para construir a filosofía do desasosego e o misterio do
irrazoable,
Irrazoable era crear unha conta de números
inexistente,
Inexistente era a dor insoportable do meu cor dañado e
perverso.
Perverso era o capitán do cápitan o director da nave
senlleira.
Senlleira estaba a Illa dos Esquenzos e a Illa dos
Esquencidos
Esquencidos habitaban os habitantes particulares,
Particulares moradores do Arquipélago das Illas dos
Esquecementos,
Esquecementos casuais ou apartamento absoluto do Mundo
Civilizado,
Civilizado non sei se é vivir nunha Xungla do
Asfalto
Asfalto non sei se é a cor negra, que lémbrame á
obsuridade,
Obscuridade onde nada miro, mais falan en lingoaxe
negra,
Negra a vestimenta triste, negra a derradeira palabra carente
de amor,
Amor que non nunca elude o verbo amar, porque quéroche, porque
ámchoce,
Amoche na túa comprensión completa ao siginificado do
verbo,
Verbo que adoro no máis íntegro para adorarche un cachico
máis,
Máis que eu dareiche o meu esforzo; dareiche,
Dareiche o meu ser interno o meu corpo enteiro, o Norte, o Sur
o Leste e O Oeste,
O Oeste por ónde o Sol Vermellón agáchase sen presa pero e sen
pausa,
Pausa fermosa dun posta de Sol Enteiro que vai minguando,
pouco a pouco
Pouco a pouco, a lus desaperece, a noite vai achegándose
docemente,
Docemento o ceu énchese de estreliñas brillantes e
cintileantes.
II
Comeza a noite enteira, ausencia da lus sobrante,
Somentes a lus necesaria para mirar o espectáculo
Da bóveda celeste. No ceo as estrelas brillantes
Son coma pequenas illas que cobren o espazo no
infinito.
Pasa unha cometa fermosa cunha longa cola,
O ceo faise mas fermoso aínda, máis achegado á
beleza
E un fermosa noite de verán no que no ceo habitan luces
Claras nun fondo azulado. Observo e derivo a
vista
A unha lúa fermosa de verán semi quente. O vento
escoitase
Lene e sufla no mínimo, as veces, namentras no mar
tranquilo
Unhas ondiñas pequeniñas paseánse sobre a superficie do
mar,
Coma se foran persoas que camiñan cós zapatos na
man,
Entre mar e o ceo, o ar enteiro ocupa un espazo
incalculable
Amplitude máxima, cabida total e absoluta. O ar vóa no
vento
E o vento pérdese no ar invisible. Un ton vermellóm polo
Oeste
Lémbranos a derradeira posta de Sol, o bico dado no pequeno
poio de pedra,
Un momento semi ausente, un querer decirche,
quéroche
Coa lingoaxe perfecta dos nosos bicos doces. Lento, todo e
soave
Un achegamento indudable cando a noite quere abrir os seus
escuros ollos,
E voltamos a mirar atónitos o espectáculo celeste da noita
das estreliñas brillantes.
Fíxose ausente a dozura da túa faciana, para min, perfecta,
como non,
Abro a miña boca pequena e collo ae limpo do lugar
marítimo
E dígome, estou aquí, conela, e cando unhas bágoas de
ledicia
Cáenme dos ollos perdidos nun pranto absurdo. Estou aquí,
conela.
Unha quietude suma invádeme, coma si estivera ausente do
lugar.
Un pensamento rápido e doroso pasou polo meu maxín
intranquilo.
Fora como unha dor de testa rápido e instantáneo. Unha perda
de tempo.
Palabras sobre palabras, palabras para vivir e palabras para
soñar.
Un vello espabilado dixérame un día: non soñes desperto, meu
fillo!
A lúa fermosa en coarto crecente, asomouse a festa
nocturna,
A lúa feiticeira, máxima, candil grande da noite enteira. Lus
nocturna ao fresco,
Tempo vivo para sentir a vida constantente, sen ser un ser
ausente
Da ledicia e da noite iluminada cós fenómenos naturais,
artiluxios perfectos
Que do ceo penden, facendo da bóveda celeste unha campo
fermoso
De luceiros inermitantes.Farois nocturnos. Espectáculo
nocturno, cintileo, astros lonxanos
Planetas pendurados por fíos invisibles de cor negra
constante.
E o noite completa na que non estóu e habito
Non é un delirio máis un soño solemne.
E a noite verdadeira na que agora habito.
Miguel Dubois
No hay comentarios:
Publicar un comentario