IDIOMA

      Pontevedra, ao 23 de xaneiro de 2010

NON NOS ARRINQUES  A LINGUA PROPIA.

De  me maneira decirlle que si

A aquelo carende se senso

Carencia da lóxica inmediata

A ideoloxia mintireira

A demagoxia constante

Sempre foron pantasmas tremendos

Que veñen  e marchan

Coma o péndulo dun vello orloxo.

Falar temos que falar, sempre.

Traizoarías a Rosalía,

A Curros

Ou a Pondal?

A nosa lingua mae 

Non quere ser rexeitada por ninguén,

Namentras outros seres insensatos

Son os criadores poderosos

dunha sociedade galega dividida.

Mágoa as flores perdidas,

A creazón do desalento constante.

Hoxe na Alameda calaron

Os paxariños cantores,

O ceu estaba  gris moi gris,

E comenzan a caer as primeiras

Pingas da choiva castigadora.

Que vista máis bela

Que teus ollos lindos,

Que vista máis bela

Cando  a tarde lenta e sosegada

Cae sobre o Océano Atlántico

Namentras as ondas saltimbanquis

Crean a fermosura do mar vivo.

Que bonito é o noso país,

Miña amada terra

As fermosas praias

Os verdes montes,

As veigas cheas

E os pinos movéndose

Por mor do soplo de vento ceibo.

Son galego enteiro,

Con cara ampla

E corazón ledo.

Non renego de nada

Da miña identidade propia.

Parece coma se un corvo negro,

Apoderásese dun idioma querido,

Falado dende neno,

Pero sempre hai un estrano lugar

Para a súa presecución e falso delito.

O campo da demagoxia pura,

Ocuparon o espazo amplo

Froito da manipulación lexislativa.

Fobias de señoritos finos,

Tanto tempo na percura do consenso

Para agora queredes dividir

Ao pobo galego soberano.

Algúns rexeitan a lingua do seus pais.

De maneira estraña e ateigados de absurdos

Complexos, froito  do non aceptamento

Ao que son. Son os galegos renegados

Que non  se aman asemesmo.

É unha mentira disfrazada

De verdade falsas.

Son as palabras bárbaras e tremendas,

Que firen os corazóns doidos

De que  serve a ceptar o que somos.

Dame a impresión que vivimos

No absurdo, no que non ten senso,

Na época dourada de facer mal.

Non importa o quen sexa

Nametras o que dirixe incorrectamente

Afártase de crear confusíón

De derivar naquelo que é inutil,

Mais que se sente importante

Sen serlo.

Que é ser importante?

Mentira máis

Mentira menos,

Caducidade das palabras verdadeiras

Teoría da crispración calculada,

E foi entón que aquelo que era doado

Fíxose complicado e absurdo.

Era coma se cambearan os signos mattemáticos,

O máis era un menos,

E o multiplicar era dividir.

Unha Galicia con fendas e feridas.

O lobo negro tansformado

En secuenxia humana,

Ruxe no fondo da noite perdida.

                                   XÚBILO

Pero X. L. Méndez Ferrín querido,

Hoxe serás o novo Presidente

Da Real Academia Galega,

Por merecemento propio,

Porque eres un ser único,

Meu querido profesor,

Meu conselleiro lector,

A través da lectura dos teus queridos libros.

Non che quixeron darche o Premio Nobel.

Pero ti hoxe, a partires do

Vintatres de xaneiro, sábado,

Do ano de dous mil dez,

Eres o novo Presidente

Da RAG.

Vaian ao traveso deste homilde poema

Os meus parabéns, querido Xosé Luis.

                                 Miguel  Dubois.