SER O QUE SOU
SER O QUE SOUNa Fronte da Illa de Ons, o día 15 de febreiro de 2011
DEREITOS E DEBERES
Vida querida, canto che quero,
No ar fondo da paisaxe perdida,
Sumiso ao ar respirado,
Fondas inspiracións ateigadas
De vida enteira e plena.
Amo a gratitude da paisaxe linda,
Que invita á súa supervisión
Por deleite pleno e asumido.
Amo o vento que se move
Perdido mo medio do ar puro.
Amo as follas das arbres bellas
Sucumbindo á dor do frío queimador.
Sucumbo ao saúdo dunha ave libre,
Sucumbo a belleza das azas desplegadas,
En perfecto voo sublime.
A liberdade vóa polo ar puro
Crevando a dureza das cadeas.
E cando inspiro fondo
Teño a gratitude de ser un ser libre.
A belleza dun río caudaloso e pequeno
Brilla a perfecta auga doce,
Sede de homes e mulleres,
E aninais diversos, salvaxes ou domésticos,
Pola súa conca ateigada de auga fría.
Sentir, sento a delicia de sentir,
Sintindo que sinto a vida enteira,
Pertecendo por entrega
Ao amor amado, acougador
De diversos pesares.
Canto a ledicia persuasiva.
Pola sinistra e pola destra.
A miña boca aberta
É manantial acústico continuo,
Amado idioma da milla querida Galicia,
Nome fermoso, amado nome,
Do que é a miña Terra Amada,
O Meu Idioma Querido.
Que maior gratitude
Atinxe ao falar o galego,
Na terra de mariñeiros valentes,
E antigos labregos condenados
Ao esquencemento perpetuo.
Vacas en folga permanente,
Chan absurdo por mor da tan,
Absurda construcción especulativa.
As vacas están en folga, constante,
Pastos desertos
Destes animales tranquilos
Que nunca tiveron presa,
Vaca tranquila, carro perfecto,
Arado soterrado, na lembraza pretérita
Ferida terra dunha froito seguro,
Terrón amplo no que as
Raices prendes na agachada terra.
Verei, un día, o froito merecido,
Foito to traballo constante
Do sacrificio cotiá.
Historias doutras tempos
Tempos de outras hestorias,
Fugaciadade e desaparición adversa.
As follas da historia vanse
Queimando na cotidianade distinta.
Técnica, quizáves, absurda,
Fonte dos cartos continuos,
Manantial inesgotable,
Poder económico asoballante,
Política absurda e divisora
Fonte tremenda
Do esquencemento absurdo,
Diario do inaudito e increible.
A memoria está morta
Das lembrazas amadas,
Amadas lembranzas
Da memoria perdida
Amnesia interesada,
Por mor do esquecemento adequirido.
Unha fonte de malvadas manipulacións
E o froito dunha sociedade desestructurada.
A inversión da verdade permanente,
O concepto ético esquecido
As palabras ferintes e desonestas
E que morre pronto
Como un can espantado
Na próximo cruce
Sen saber o rumbo exacto,
Perdidos na miseria miserenta,
Perdidos no queixume constante,
Disparate espantoso
Das palabras que descalifican
Sen lugar e dereito.
Políticos irreverentes,
Sociedade política banal,
Banalizacións do que serve e alimenta.
Palabras hocas, valeiras de contido
Despidan palabras e feitos ningún,
Todo pode quedar a metade do camiño anda,
Quedando a outra parte nun valeiro despreciable.
Ter o corazón espido de verdade,
Asustar no que non ten lugar,
Asumir a gananza asumida,
E non extender unha man gratuita
Ao que non é merecedor.
Habita o valeiro do teu corazón espido,
Gratifica o que debes gratificar,
Condena o condenable,
Non permitas o derrube dun soño merecido.
Considera a razón de ser
Para vivir a vida completa,
A túa, completa, a que mereces,
Habita cós demáis nun feito constructor,
Perdo un día de vida en cada día pasado,
Para mirar quen sou,
Para exercer as obligacións que me chaman
E para disfrutar os dereitos merecidos.
Miguel Dubois
SER O QUE SOUNa Fronte da Illa de Ons, o día 15 de febreiro de 2011
DEREITOS E DEBERES
Vida querida, canto che quero,
No ar fondo da paisaxe perdida,
Sumiso ao ar respirado,
Fondas inspiracións ateigadas
De vida enteira e plena.
Amo a gratitude da paisaxe linda,
Que invita á súa supervisión
Por deleite pleno e asumido.
Amo o vento que se move
Perdido mo medio do ar puro.
Amo as follas das arbres bellas
Sucumbindo á dor do frío queimador.
Sucumbo ao saúdo dunha ave libre,
Sucumbo a belleza das azas desplegadas,
En perfecto voo sublime.
A liberdade vóa polo ar puro
Crevando a dureza das cadeas.
E cando inspiro fondo
Teño a gratitude de ser un ser libre.
A belleza dun río caudaloso e pequeno
Brilla a perfecta auga doce,
Sede de homes e mulleres,
E aninais diversos, salvaxes ou domésticos,
Pola súa conca ateigada de auga fría.
Sentir, sento a delicia de sentir,
Sintindo que sinto a vida enteira,
Pertecendo por entrega
Ao amor amado, acougador
De diversos pesares.
Canto a ledicia persuasiva.
Pola sinistra e pola destra.
A miña boca aberta
É manantial acústico continuo,
Amado idioma da milla querida Galicia,
Nome fermoso, amado nome,
Do que é a miña Terra Amada,
O Meu Idioma Querido.
Que maior gratitude
Atinxe ao falar o galego,
Na terra de mariñeiros valentes,
E antigos labregos condenados
Ao esquencemento perpetuo.
Vacas en folga permanente,
Chan absurdo por mor da tan,
Absurda construcción especulativa.
As vacas están en folga, constante,
Pastos desertos
Destes animales tranquilos
Que nunca tiveron presa,
Vaca tranquila, carro perfecto,
Arado soterrado, na lembraza pretérita
Ferida terra dunha froito seguro,
Terrón amplo no que as
Raices prendes na agachada terra.
Verei, un día, o froito merecido,
Foito to traballo constante
Do sacrificio cotiá.
Historias doutras tempos
Tempos de outras hestorias,
Fugaciadade e desaparición adversa.
As follas da historia vanse
Queimando na cotidianade distinta.
Técnica, quizáves, absurda,
Fonte dos cartos continuos,
Manantial inesgotable,
Poder económico asoballante,
Política absurda e divisora
Fonte tremenda
Do esquencemento absurdo,
Diario do inaudito e increible.
A memoria está morta
Das lembrazas amadas,
Amadas lembranzas
Da memoria perdida
Amnesia interesada,
Por mor do esquecemento adequirido.
Unha fonte de malvadas manipulacións
E o froito dunha sociedade desestructurada.
A inversión da verdade permanente,
O concepto ético esquecido
As palabras ferintes e desonestas
E que morre pronto
Como un can espantado
Na próximo cruce
Sen saber o rumbo exacto,
Perdidos na miseria miserenta,
Perdidos no queixume constante,
Disparate espantoso
Das palabras que descalifican
Sen lugar e dereito.
Políticos irreverentes,
Sociedade política banal,
Banalizacións do que serve e alimenta.
Palabras hocas, valeiras de contido
Despidan palabras e feitos ningún,
Todo pode quedar a metade do camiño anda,
Quedando a outra parte nun valeiro despreciable.
Ter o corazón espido de verdade,
Asustar no que non ten lugar,
Asumir a gananza asumida,
E non extender unha man gratuita
Ao que non é merecedor.
Habita o valeiro do teu corazón espido,
Gratifica o que debes gratificar,
Condena o condenable,
Non permitas o derrube dun soño merecido.
Considera a razón de ser
Para vivir a vida completa,
A túa, completa, a que mereces,
Habita cós demáis nun feito constructor,
Perdo un día de vida en cada día pasado,
Para mirar quen sou,
Para exercer as obligacións que me chaman
E para disfrutar os dereitos merecidos.
Miguel Dubois
No hay comentarios:
Publicar un comentario